Ανακοίνωση της ΕΑΑΚ για το νόμο της Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στις 29 Ιούνη έχει χάσει κάθε ψήγμα νομιμοποίησης στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και της νεολαίας. Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Μαΐου και του Ιούνη, η κυβέρνηση αυτή, σπεύδει μέσα στο κατακαλόκαιρο να περάσει μία σειρά από αντιλαϊκές τομές, θεωρώντας πως μπορεί να αποφύγει τον οδοστρωτήρα των κοινωνικών αντιδράσεων.

Ο χώρος της εκπαίδευσης βρίσκεται ήδη σε αναβρασμό. Στα σχολεία οι τραγικές ελλείψεις του προσωπικού κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς ενώ νέος γύρος μαζικών συγχωνεύσεων ετοιμάζεται το φθινόπωρο. Τα πανεπιστήμια μετά την δραματική υποχρηματοδότηση που αντιμετώπισαν πέρυσι και την ψήφιση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων βρίσκονται μπροστά στην επικείμενη ψήφιση του νέου νόμου Διαμαντοπούλου.

Οι αλλαγές που προτείνονται έρχονται να καταργήσουν το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα και να το προσδέσουν στο άρμα του μνημονίου δίνοντας στη νεολαία κατάρτιση, μισή δουλειά και μισές ελευθερίες για μισή ζωή. Στο στόχαστρο μπαίνουν οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί των κατώτερων βαθμίδων και οι εργαζόμενοι των ιδρυμάτων. Με το νόμο αυτό οι διοικήσεις των πανεπιστημίων θα αποτελούνται από τα Συμβούλια Διοίκησης, η σύνθεση των οποίων θα περιλαμβάνει τόσο πανεπιστημιακούς αλλά και στελέχη επιχειρήσεων διευρύνοντας έτσι μια αγοραία αντίληψη σε σχέση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που επιβάλλει η έρευνα να υποτάσσεται στις ανάγκες του κεφαλαίου, και οι σπουδές άμεσα καθοριζόμενες από τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, να βαραίνουν αποκλειστικά τις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους.

Το πανεπιστήμιο του μνημονίου προετοιμάζεται για να βγάζει τους εργαζόμενους του μνημονίου, χωρίς δουλειά, με μισθό πείνας, ελαστικούς και αναλώσιμους. Διαλύεται συνολικά η λογική των ενιαίων πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Η δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης επαγγελματικών κι εργασιακών δικαιωμάτων αφαιρείται μέσω της κατάργησης των πτυχίων και της αντικατάστασης τους από τις πιστωτικές μονάδες για κάθε φοιτητή, προετοιμάζοντας έτσι τη γενιά των 592 ευρώ, της ανασφάλιστης, ελαστικής εργασίας, όπως ακριβώς ορίζεται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Οι σπουδές χάνουν τον ενιαίο ιστό τους και μετατρέπονται σε ένα άθροισμα δεξιοτήτων και πληροφοριών που ο καθένας κατέχει και αγοράζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι πρυτάνεις,επί της ουσίας, θα διορίζονται από το ίδιο το υπουργείο και δεν θα εκλέγονται από την πανεπιστημιακή κοινότητα, για να μπορεί ακριβώς να ελέγχει ασφυκτικά την λειτουργία του ( όπως γινόταν περίπου και στην χούντα!) Η συμμετοχή των φοιτητών περιορίζεται στην εκλογή 1 μέλους που θα συμμετέχει στο ΣΔ ενώ η δυνατότητα παρέμβασης των φοιτητικών συλλόγων στο όργανα συνδιοίκησης παύει. Τέλος επιχειρεί να τελειώσει με το πανεπιστήμιο-κέντρο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και συλλογικής δράσης. Καταργείται το Πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρος ανάπτυξης και προάσπισης των αγώνων του φοιτητικού και του λαϊκού κινήματος, ενώ δημιουργείται ένα συνολικό αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας κυρίως για τους φοιτητές αλλά και για τους καθηγητές. Ο νόμος διαμορφώνει για το φοιτητή μια ασφυκτική καθημερινότητα, όπου θα πρέπει να τρέχει διαρκώς απ’το αμφιθέατρο στο εργαστήριο για πρόλαβει να τελειώσει τη σχολή πριν τον διαγράψουν. Συνολικά επιχειρείται η πλήρης παράδοση του πανεπιστημίου στα συμφέροντα του κεφαλαίου την μνημονιακή πολιτική. Μέσα από την ένταση των επιχειρηματικών κριτηρίων σε κάθε έκφανση της λειτουργίας του πανεπιστημίου, επιχειρείται να αναδειχθεί σε κυρίαρχο δόγμα το δίπτυχο κυνήγι του κέρδους – περιορισμός του κόστους εκπαίδευσης.

Θέλουν να διαλύσουν κάθε λαϊκή κατάκτηση, τη δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, να κάνουν την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προνόμιο των οικονομικά ισχυρών. Θέλουν να φέρουν στην Ελλάδα όλες αυτές τις αλλαγές που έχουν εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου. Αλλαγές που έφεραν μια πραγματικότητα ενάντια στην οποία εξεγείρονται οι νέοι σε όλο τον κόσμο, από την Γαλλία και την Αγγλία μέχρι τη Χιλή.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν θα τεθούν στην προμετωπίδα του αγώνα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου αλλά και συνολικά στις αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία και την κοινωνία που φέρνει ακατάπαυστα η κυβέρνηση ακόμα και μέσα στον Αύγουστο για να προλάβει τα χρονοδιαγράμματα ΕΕ-ΔΝΤ. Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να βγει ξανά στο προσκήνιο με μαζικές γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις, όπως το 1990-91, το 1998 και στους ηρωικούς αγώνες του 2006-07, μαχητικά κι ανυποχώρητα, με τα μάτια στραμμένα σε όλη την κοινωνία, που αντίστροφα το παρακολουθεί για να πάρει θάρρος κι έμπνευση ξεσηκωμού. Τα πανεπιστήμια δεν νοείται και δεν πρόκειται να λειτουργήσουν με αυτόν τον νόμο. Τα πανεπιστήμια θα γίνουν εκείνα τα κέντρα αγώνα για την ανατροπή του νόμου και της αντιλαϊκής πολιτικής. Καλούμε κάθε κοινωνική κατηγορία εντός του πανεπιστημίου και κάθε πολιτική δύναμη σε ανυποχώρητο αγώνα για να ανατράπει ο νόμος έκτρωμα που διαλύει και τσακίζει το δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο

Ξέρουμε ότι τώρα είναι η ώρα του ξεσηκωμού. Καλούμε άμεσα τους φοιτητές, τους δασκάλους, του καθηγητές, τους μαθητές και όλη την κοινωνία να παλέψουμε από κοινού για να μην ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο έκτρωμα, για την ανατροπή του με μαχητικό αγώνα διαρκείας απ’την μέρα της ψήφισης του χυδαίου νόμου. Αλλά και για την ανατροπή όλης της βάρβαρης πολιτικής, που οδηγεί τους εργαζόμενους και τους νέους στην φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ήττα και την πτώση της Χούντας της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ που καταδυναστεύει τη ζωή μας. Η επίθεση στην εκπαίδευση γίνεται σε βάρος των εργαζόμενων και των παιδιών τους.

Τους περασμένους μήνες βρεθήκαμε όλοι μαζί στους δρόμους και τις πλατείες, κρατηθήκαμε στις ίδιες αλυσίδες, φωνάξαμε και τραγουδήσαμε όλοι μαζί, αντισταθήκαμε στην κρατική καταστολή. Να βρεθούμε και πάλι. Μπορούμε να τους νικήσουμε.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 24/08

ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙA (αθήνα)

ΣΤΙΣ 19:30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ (θεσσ/νίκη)

ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΗΝ ΠΛ.ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (ηράκλειο)

Ο ΝΟΜΟΣ – ΕΚΤΡΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ

Η ΑΝΤΙΛΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ

ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Ο David Harvey για την εξέγερση στην βρετανία

David Harvey: Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους

Το συγκεκριμένο άρθρo γράφτηκε στις 11/8/2011 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Counterpunch υπό τον τίτλο “Feral Capitalism Hits the Streets”. ‘Feral’ είναι η λέξη την οποία επέλεξαν τα Βρετανικά ΜΜΕ για να χαρακτηρίσουν τους νεαρούς ταραξίες. Σημαίνει ‘άγριος’, ‘όχι εξημερωμένος’, ‘απολίτιστος’ και γειτνιάζει με τη λέξη ‘savage’. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί κι ο David Harvey ως ραχοκοκκαλιά του κειμένου του, με διαφορετικά συμφραζόμενα κάθε φορά, για να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά πως οι ταραξίες «κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι». Για να μη χάσουμε τον ‘μίτο της Αριάδνης’, στη μετάφραση επιλέχθηκε μια και μοναδική απόδοση της λέξης ‘feral’: ‘άγριος’.

‘Μηδενιστές και άγριους έφηβους’ τους αποκάλεσε η Daily Mail: οι τρελοί έφηβοι από κάθε κοινωνικό στρώμα που ξεχύθηκαν στους δρόμους, άμυαλοι και απελπισμένοι, εκτοξεύοντας τούβλα, πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους ενόσω λεηλατούσαν από τη μια και βάζανε φωτιά από την άλλη, και οδήγησαν τις αρχές σε ένα χαρωπό κυνηγητό, όπου αυτές δεν ήξεραν ποιον να πρωτοπιάσουν, καθώς χαραζόταν με tweets η πορεία από τον έναν στρατηγικό στόχο στον άλλον.

Η λέξη ‘άγριοι’ με χτύπησε σαν αστροπελέκι. Μου θύμισε το πώς απεικονίζονταν οι κομμουνάροι στο Παρίσι το 1871, σαν άγρια θηρία, σαν ύαινες, που τους άξιζε να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της ιερότητας της ιδιωτικής περιουσίας, της ηθικότητας, της θρησκείας και της οικογένειας. Όμως μετά, η λέξη μου έφερε στο μυαλό έναν άλλο συνειρμό: την επίθεση στα ‘άγρια ΜΜΕ’ από τον Tony Blair, ο οποίος είχε βολευτεί τόσο καιρό στην αριστερή τσέπη του Rupert Murdoch εως ότου αργότερα αντικαταστάθηκε, όταν ο Murdoch έχωσε το χέρι στη δεξιά του τσέπη για να τραβήξει τον David Cameron.

Θα υπάρξουν φυσικά οι συνηθισμένες υστερικές συζητήσεις ανάμεσα σε όσους ρέπουν στην θέαση των ταραχών ως ζήτημα καθαρής, αχαλίνωτης και αδικαιολόγητης εγκληματικότητας, και όσους ανυπομονούν να θέσουν τα γεγονότα στα πλαίσια των συμφραζομένων της κακής αστυνόμευσης, του συνεχιζόμενου ρατσισμού, της αδικαιολόγητης δίωξης των νεαρών και των μειονοτήτων, της μαζικής ανεργίας των νέων, της ακμάζουσας κοινωνικής αποστέρησης και της βλακώδους πολιτικής λιτότητας που δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά αλλά με τη διαιώνιση και την παγίωση προσωπικού πλούτου και δύναμης. Μερικοί μπορεί ακόμα και να υπερθεματίσουν καταδικάζοντας τις κενές νοήματος, αλλοτριωτικές ιδιότητες τόσων επαγγελμάτων και τόσο μεγάλου μέρους της καθημερινής ζωής εν μέσω τεράστιων αλλά ανισομερώς κατανεμημένων δυνατοτήτων άνθησης του ανθρώπου.

Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε επιτροπές και αναφορές που θα ξαναματαλένε ό,τι ειπώθηκε για το Brixton και το Toxteth στα χρόνια της Thatcher. Λέω ‘τυχεροί’ επειδή τα άγρια ένστικτα του τωρινού Πρωθυπουργού μοιάζουν περισσότερο εναρμονισμένα με τα κανόνια νερού, τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες όσο κάνει υποκριτικά από καθέδρας κήρυγμα για την απώλεια του ηθικού προσανατολισμού, την παρακμή των καλών τρόπων συμπεριφοράς και τον θλιβερό εκφυλισμό των οικογενειακών αξιών και της πειθαρχίας μεταξύ των πλανημένων νεολαίων.

Όμως, το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο καπιταλισμός ο ίδιος έχει εξαγριωθεί ανεξέλεγκτα. Άγριοι πολιτικοί κλέβουν στα έξοδά τους, άγριοι τραπεζίτες κουρσεύουν το δημόσιο κορβανά, Γενικοί Διευθυντές, διαχειριστές των hedge funds και ιδιοφυΐες των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων λεηλατούν τον πλούτο του κόσμου, τηλεφωνικές και πιστωτικές εταιρίες φορτώνουν τους λογαριασμούς ολονών με μυστήριες χρεώσεις, καταστηματάρχες αισχροκερδούν, και με το παραμικρό απατεώνες και κομπιναδόροι στήνουν παπατζιλίκια στα υψηλότερα κλιμάκια του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου.

Η πολιτική οικονομία της μαζικής ανέχειας, των αρπακτικών πρακτικών που μοιάζουν με ληστεία μέρα μεσημέρι, ιδιαίτερα των φτωχών και τρωτών, των άδολων και των νομικά απροστάτευτων, αποτελεί την ημερήσια διάταξη. Πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατό να βρεθεί πια ένας τίμιος καπιταλιστής, ένας τίμιος τραπεζίτης, ένας τίμιος πολιτικός, ένας τίμιος καταστηματάρχης ή ένας τίμιος αστυνομικός διευθυντής; Ναι, υπάρχουν. Όμως, μονάχα ως μια μειοψηφία που όλοι οι άλλοι την θεωρούν ηλίθια. Βάλε μυαλό. Βγάλε Εύκολα Κέρδη. Εξαπάτησε και κλέψε! Οι πιθανότητες να πιαστείς είναι μικρές. Και, εν πάσει περιπτώσει, υπάρχουν πολλοί τρόποι να θωρακίσεις τον προσωπικό πλούτο απέναντι στα κόστη της εταιρικής αδικοπραγία.

Αυτό που θα πω ίσως σοκάρει. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το βλέπουμε επειδή δεν θέλουμε. Σίγουρα κανένας πολιτικός δεν τολμά να το πει και ο Τύπος θα το τύπωνε μόνο για να ‘θάψει’ αυτόν που το ‘πε. Αλλά φαντάζομαι πως κάθε ταραξίας στους δρόμους γνωρίζει ακριβώς τι εννοώ. Κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αν και με διαφορετικό τρόπο – πιο κραυγαλέα και εξόφθαλμα στους δρόμους. Ο Θατσερισμός αποδέσμευσε τα άγρια ένστικτα του καπιταλισμού (τα ‘ζωικά πνεύματα’ του επιχειρηματία όπως σεμνότυφα τα ονόμασαν) και έκτοτε τίποτα δεν έχει εμφανιστεί για να τα χαλιναγωγήσει. Σπάστα και κάψτα [slash and burn] είναι τώρα το απροκάλυπτο σύνθημα των κυρίαρχων τάξεων, παντού πάνω-κάτω.

Αυτή είναι η νέα κανονικότητα στην οποίο ζούμε. Με αυτό θα έπρεπε να ασχοληθεί η επόμενη μεγάλη επιτροπή διερεύνησης. Όλοι, όχι μόνο οι ταραξίες, θα έπρεπε να απολογηθούν. Ο άγριος καπιταλισμός θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καθώς και εγκλήματα κατά της φύσης.

Δυστυχώς, αυτό είναι που τούτοι οι άμυαλοι ταραξίες δεν μπορούν να δουν ή να απαιτήσουν. Όλα συνωμοτούν στο να αποτρέψουν κι εμάς να το δούμε και να το απαιτήσουμε. Γι’ αυτό η πολιτική εξουσία φορά με τόση βιάση τα ιμάτια της αφ’ υψηλού ηθικότητας και της υποκριτικής επιχειρηματολογίας· ώστε κανείς να μη μπορέσει να τη δει τόσο γυμνά διεφθαρμένη και τόσο ηλίθια παράλογη.

Όμως υπάρχουν διάφορες αναλαμπές ελπίδας και Φωτός στον κόσμο. Τα κινήματα των αγανακτισμένων [indignados] στην Ισπανία και την Ελλάδα, οι επαναστατικές τάσεις στη Λατινική Αμερική, τα κινήματα χωρικών στην Ασία, όλα αρχίζουν να καταλαβαίνουν την απέραντη βρωμιά που ένας αρπακτικός και άγριος παγκόσμιος καπιταλισμός έχει αμολήσει στον κόσμο. Τι χρειαζόμαστε οι υπόλοιποι από εμάς για να το δούμε και δρώντας να το αλλάξουμε; Πως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Τι κατεύθυνση να ακολουθήσουμε; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Όμως ένα πράγμα ξέρουμε στα σίγουρα: μπορούμε να πάρουμε σωστές απαντήσεις μόνο κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις.

Αρχικό post απο: Η Λέσχη – φτιάχνοντας τα τετράδια της ανυπότακτης θεωρίας

http://ilesxi.wordpress.com/2011/08/15/david-harvey-ο-άγριος-καπιταλισμός-βγαίνει-στου/